เช้าวันหนึ่งได้ยินเสียงพี่ธรรม์ นักเรียนชั้นอนุบาล๒ วิ่งและหัวเราะมาอย่างสดใสร่าเริง จนกระทั่งมาสะดุดก้อนหินแล้วล้มลงไป ทำให้เข่าทั้งสองข้างและข้อศอกมีแผล จากเสียงหัวเราะก็เปลี่ยนไปเป็นเสียงร้องไห้ ยิ่งรู้สึกเจ็บมาก ยิ่งเปล่งเสียงร้องออกมาดัง เมื่อคุณครูแทนเห็นเหตุการณ์จึงเข้าไปช่วยปฐมพยาบาลให้ แต่พี่ธรรม์ยังไม่หายเจ็บ จึงนั่งร้องไห้ต่อ หลังจากที่คุณพ่อพี่ธรรม์ได้เก็บกระเป๋าเรียบร้อยแล้ว จึงเดินกลับมาดูลูกชาย พร้อมพูดว่า
พ่อพี่ธรรม์:ทุกคนก็เคยล้มลูก อดทนนะ เดี๋ยวก็หาย
จากนั้นคุณพ่อก็ไปทำงาน คุณครูและผู้ปกครองคนอื่นๆ ต่างก็ช่วยกันเป็นกำลังใจให้พี่ธรรม์ บ้างก็เล่าเหตุการณ์ของตนเองที่เคยล้มมา บ้างก็เล่าเหตุการณ์ของลูกชายและลูกสาว ขณะเล่ายังทำท่าทางประกอบอีกด้วย ทำให้พี่ธรรม์รู้สึกผ่อนคลาย ย่อมรับและเข้าใจในเหตุการณ์เหล่านั้น จึงมีอาการเจ็บปวดน้อยลง พร้อมจะลุกขึ้นเดินด้วยตนเองอีกครั้ง โดยพยายามพยุงตัวลุกขึ้นและเดินต่อไปข้างหน้า ทั้งๆ ที่ยังรู้สึกเจ็บ แต่ด้วยกำลังใจจากตนเองและบุคคลรอบข้าง จึงทำให้สามารถเดินได้อีกครั้งและตลอดทั้งวันพี่ธรรม์ก็ทำทุกอย่างเหมือนปกติ
เช้าวันต่อมา พี่ธรรม์และคุณพ่อก็มาโรงเรียนด้วยรอยยิ้มและความสดใสเหมือนเดิม แต่สิ่งที่เปลี่ยนแปลงไป คือพี่ธรรม์รู้จักผู้ปกครองคนอื่นๆ เพิ่มมากขึ้น มีการทักทายและถามถึงอาการของแผลเมื่อวานนี้ด้วย
รอยแผลจากการหกล้มของพี่ธรรม์ในครั้งนี้ เป็นประสบการณ์ครั้งหนึ่ง ที่ทำให้รู้สึกเจ็บปวด รู้สึกห่วงใย รู้สึกเอื้ออาทรต่อกัน รู้สึกไว้วางใจและปลอดภัย จึงมีพลังทำให้พี่ธรรม์กล้าลุกขึ้นและก้าวเดินต่อไปอย่างมั่นคง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น